W 1895 roku Józef Przygoda, felczer, wznosi na własnej działce leśnej dwa drewniane budynki dwupiętrowe, zakładając w nich Sanatorium zdrowotno-higieniczne dla społeczności żydowskiej. Całoroczne funkcjonowanie zakładu, z koszerną kuchnią, laboratorium, gabinetem rentgenowskim i światłoleczniczym, przyciąga znaczne zainteresowanie.
W 1907 roku syn właściciela, Władysław Przygoda (1880-1937), zdobywa dyplom doktora nauk medycznych i przejmuje zarządzanie sanatorium, które teraz działa jako Sanatorium dr. W. Przygody, specjalizujące się w leczeniu chorób płuc i krtani. Władysław Przygoda zostaje dyrektorem placówki.
W 1912 roku dr. Przygoda, jako jeden z pionierów w Otwocku, wprowadza zastosowanie odmy w swoim sanatorium. W 1925 roku Władysław Przygoda zostaje wybrany na radnego Rady Miejskiej w Otwocku z listy BBWR.
Sanatorium dr. Przygody działa nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej, z krótką przerwą w czasie I wojny światowej. Po śmierci dr. Władysława Przygody, placówką kieruje dr. Benedykt Glass.
1 grudnia 1940 roku sanatorium znajduje się w obrębie getta i staje się siedzibą Judenratu. Izaak Lesman zostaje pierwszym przewodniczącym Rady Żydowskiej, a od lipca 1941 roku – Szymon Górewicz, współwłaściciel pensjonatu-uzdrowiska.
Po likwidacji getta, krótko mieści się tu Zakład Opiekuńczo-Wychowawczy Sióstr Felicjanek pod wezwaniem Najświętszego Imienia Marii.
W maju 1945 roku w budynkach dawego Sanatorium dr. Przygody powstaje Szpital Przeciwgruźliczy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a później Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 1954 roku sanatorium przekształca się w budynek komunalny.