Ośrodek wypoczynkowy dla dzieci, znany jako Olin, rozpoczął działalność w okolicach lata 1926, dzięki wsparciu Magistratu Miasta Stołecznego Warszawy i różnych organizacji społecznych, w tym Towarzystwa Społecznej Pomocy Opieka, kierowanego przez Aleksandrę Piłsudską, znaną jako Ola, od której pochodzi nazwa ośrodka. Do jego założycieli należeli Bronisława Dłuska, siostra Marii Skłodowskiej-Curie i pierwsza dyrektor Instytutu Radowego, oraz Jan Koszczyc Witkiewicz, architekt i konserwator zabytków, który zaprojektował budynek. Ośrodek był przeznaczony dla dzieci z ubogich rodzin, z których 250 mieszkało w głównym budynku, a reszta w namiotach wojskowych.
W 1940 roku budynek został rozbudowany i zmodernizowany, umożliwiając działalność przez cały rok dzięki centralnemu ogrzewaniu. Uzdrowisko oferowało program leczniczy i wychowawczy, w tym zajęcia fizyczne i praktyczne, oraz dbałość o indywidualny rozwój dzieci.
Ośrodek funkcjonował do 1944 roku. W czasie wojny, według wspomnień Aleksandra Piłsudskiego, bombardowania spowodowały śmierć 15 dzieci i wiele innych raniły. Po wojnie, w 1945 roku, szwedzki Czerwony Krzyż pod kierownictwem Olafa Nurdwalla zaproponował wybudowanie sanatorium dla dzieci chorych na gruźlicę. Pierwszy pawilon otwarto w 1946 roku w obecności premiera Szwecji i dr. Nurdwalla, wyposażając go w nowoczesny sprzęt diagnostyczny.
Do 1948 roku ośrodek był zarządzany polsko-szwedzko, a następnie przeszedł pod zarząd warszawskiego magistratu. W 1951 roku Franciszek Groër, repatriant i kierownik Oddziału Pediatrycznego Instytutu Gruźlicy, rozpoczął badania nad gruźlicą mózgu. W tym samym roku sanatorium otrzymało imię Juliana Marchlewskiego, a w 1992 roku zostało przeniesione na ul. G. Narutowicza. Budynek Olinu spłonął w 2008 roku.
